2. søndag i fastetiden

21 Så dro Jesus derfra og tok veien til områdene omkring Tyros og Sidon.22 En kanaaneisk kvinne fra disse traktene kom og ropte: «Herre, du Davids sønn, ha barmhjertighet med meg! Datteren min blir hardt plaget av en ond ånd.»23 Men han svarte henne ikke et ord. Disiplene kom da og ba ham: «Bli ferdig med henne, hun roper etter oss.»24 Men han svarte: «Jeg er ikke sendt til andre enn de bortkomne sauene i Israels hus.»25 Da kom hun og kastet seg ned for ham og sa: «Herre, hjelp meg!»26 Han svarte: «Det er ikke rett å ta brødet fra barna og gi det til hundene.»27 «Det er sant, Herre», sa kvinnen, «men hundene spiser jo smulene som faller fra bordet hos eierne deres.»28 Da sa Jesus til henne: «Kvinne, din tro er stor. Det skal bli som du vil.» Og datteren ble frisk fra samme stund.

21 Så fór Jesus derifrå og tok vegen til landet kring Tyros og Sidon.22 Då kom det ei kanaaneisk kvinne frå dette området og ropa: «Herre, du Davids son, miskunna deg over meg! Dotter mi er ille plaga av ei vond ånd.»23 Men han svara henne ikkje eit ord. Då gjekk læresveinane fram og bad han: «Bli ferdig med henne; ho går og ropar etter oss.»24 Men han svara: «Eg er ikkje send til andre enn dei bortkomne sauene i Israels hus.»25 Då kom ho og fall ned for han og sa: «Herre, hjelp meg!»26 Han svara: «Det er ikkje rett å ta brødet frå borna og kasta det til hundane.»27 «Det er sant, Herre», sa kvinna, «men hundane et då dei smulane som fell frå bordet til eigarane deira.»28 Då sa Jesus til henne: «Stor er trua di, kvinne. Det skal gå som du vil.» Og dottera vart frisk frå same stunda.

21 Go Jesus vulggii doppe, de son manai Tyrosa ja Sidona guovlluide.22 Muhtun kanaanlaš nisson, dan guovllu olmmoš, bođii ja čuorvvui: “Hearrá, Davida bárdni, árpmit mu! Bahás vuoigŋa givssida sakka mu nieidda.”23 Muhto son ii vástidan nissonii maidege. Máhttájeaddjit bohte Jesusa lusa ja bivde: “Gohčo su mannat eret. Son boahtá min maŋis ja čuorvu.”24 Muhto Jesus vástidii: “In mun leat vuolggahuvvon earáid go Israela álbmoga láhppon sávzzaid lusa.”25 Nisson goit bođii lagabui, luoitádii Jesusa ovdii ja dajai: “Hearrá, veahket mu!”26 Muhto Jesus vástidii sutnje: “Ii leat riekta váldit mánáid láibbi ja bálkestit dan beatnagiidda.”27 Nisson vástidii: “Hearrá, dat lea duohta, muhto maiddái beatnagaččat besset borrat moaluid mat gahččet daid isida beavddis.”28 Dalle Jesus celkkii sutnje: “Nisson, du osku lea stuoris. Šaddos nu mo don dáhtut.” Ja nieida buorránii aiddo dan bottus.

24 Jakob var alene tilbake. Og en mann kjempet med ham helt til det grydde av dag.25 Da mannen så at han ikke kunne vinne over ham, ga han Jakob et slag over hofteskålen, så hoften gikk ut av ledd mens de kjempet.26 Og han sa: «Slipp meg, for morgenen gryr!» Men Jakob svarte: «Jeg slipper deg ikke uten at du velsigner meg.»27 «Hva heter du?» spurte mannen. «Jakob», svarte han.28 Da sa mannen: «Du skal ikke lenger hete Jakob. Israel skal være navnet ditt, for du har kjempet med Gud og mennesker og vunnet.»29 Da ba Jakob: «Si meg navnet ditt!» Han svarte: «Hvorfor spør du om navnet mitt?» Og han velsignet ham der.
   30 Jakob kalte stedet Peniel. «For jeg har sett Gud ansikt til ansikt og enda berget livet.»

24 Jakob var åleine att. Og ein mann kjempa med han heilt til dagen grydde.25 Då mannen såg at han ikkje kunne vinna over han, gav han Jakob eit slag over hofteskåla, så hofta gjekk ut av ledd medan dei kjempa.26 Og han sa: «Slepp meg, for morgonen gryr!» Men Jakob svara: «Eg slepper deg ikkje utan at du velsignar meg.»27 «Kva heiter du?» spurde mannen. «Jakob», svara han.28 Då sa mannen: «Du skal ikkje lenger heita Jakob. Israel skal vera namnet ditt, for du har kjempa med Gud og menneske og vunne.»29 Då bad Jakob: «Sei meg namnet ditt!» Han svara: «Kvifor spør du etter namnet mitt?» Og han velsigna han der.
   30 Jakob kalla staden Peniel. «For eg har sett Gud andlet til andlet og endå berga livet.»

24 Jakob ieš bázii okto. Doppe muhtin olmmái fággádalai suinna dassážii go iđedisguovssu badjánii.25 Go olmmái oinnii ahte ii bihtán Jakobis, de son časkkii Jakoba čoarbbeallađđasii, nu ahte su čoarbbeallađas eaškálii fággádaladettiin.26 Olmmái dajai: “Luoitte mu, dasgo iđedisguovssu badjána.” Muhto Jakob dajai: “In mun luoitte du, muđui go buressivdnidat mu.”27 Olmmái jearai sus: “Mii lea du namma?” Son vástidii: “Jakob.”28 Dalle olmmái dajai: “Du namma ii leat šat Jakob, muhto Israel, dasgo don leat fággádallan Ipmiliin ja olbmuiguin ja leat bihtán.”29 Jakob dajai: “Muital munnje iežat nama!” Muhto olmmái vástidii: “Manne don mu nama jearat?” Ja son buressivdnidii das Jakoba.30 Jakob gohčui dan báikki Penuelin. Son dajai: “Mun lean oaidnán Ipmila muođus muhtui ja dattetge bisson heakkas.”

2 Se det bare som en glede, søsken, når dere møter alle slags prøvelser.3 For dere vet at når troen blir prøvet, skaper det utholdenhet.4 Men utholdenheten må føre til fullkommen gjerning, så dere kan være fullkomne og hele, uten noen mangel.
   5 Om noen blant dere mangler visdom, skal han be til Gud, som villig og uten å bebreide gir til alle, og han skal få.6 Men han må be i tro, uten å tvile. For den som tviler, ligner en bølge på havet som drives og kastes hit og dit av vinden.7 Ikke må et slikt menneske vente å få noe av Herren,8 splittet som han er, og ustø i all sin ferd.
   

2 Hald det berre for ei glede, sysken, når de møter alle slags prøvingar;3 for de veit at når trua blir prøvd, lærer de tolmod.4 Men tolmodet må visa seg i fullkomen gjerning, så de kan vera fullkomne og heile, utan nokon mangel.
   5 Men om nokon av dykk manglar visdom, skal han be til Gud, som villig og utan å klandra gjev til alle, og han skal få.6 Men han må be i tru, utan å tvila. For den som tvilar, liknar ei bølgje på havet som blir driven omkring og kasta hit og dit av vinden.7 Ikkje må eit slikt menneske venta å få noko av Herren,8 tvihuga som det er og ustøtt i all si ferd.
   

2 Vieljažiiddán, atnet aivve illun dan go šaddabehtet moattelágáš geahččalusaide.3 Diihan diehtibehtet ahte jos din osku ceavzá geahččalusas, de dat duddjo dis gierdavašvuođa.4 Ja šaddadehkos gierdavašvuohta ollis daguid, nu ahte lehpet ollásat ja almmá váilli haga.
   5 Jos geasge dis váilu viisodat, de átnos dan Ipmilis. Son oažžu maid lea átnon, danne go Ipmil addá mielastis buohkaide ja almmá soaimmakeahttá.6 Muhto son galgá átnut oskkus iige oaččo eahpidit. Dat gii eahpida lea dego ábi bárru maid biegga lihkaha ja dolvvoda.7 Allos dakkár olmmoš gii guovttádastá ja vádjola stáđismeahttumit,8 gáddo oažžut Hearrás maidege.