18. søndag i treenighetstiden

14 Jesus kom hjem til Peter og så at svigermoren hans lå til sengs med feber.15 Han rørte ved hånden hennes, og feberen slapp henne. Hun sto opp og stelte for ham.
   16 Da det ble kveld, brakte de til ham mange som hadde onde ånder. Han drev åndene ut med et ord og helbredet alle som var syke.17 Slik skulle det ordet oppfylles som er talt gjennom profeten Jesaja:
           Han tok bort våre plager
           og bar våre sykdommer.

14 Då Jesus kom heim til Peter, fekk han sjå at svigermor hans låg og hadde feber.15 Han rørte ved handa hennar. Då gav feberen seg, og ho stod opp og tente han.
   16 Då det vart kveld, kom dei til han med mange som hadde vonde ånder. Han dreiv ut åndene med eit ord og lækte alle som var sjuke.17 Slik skulle det oppfyllast, det ordet som er tala gjennom profeten Jesaja:
           Han tok bort våre plager
           og bar våre sjukdomar.

14 Jesus bođii Petera geahčái ja oinnii ahte Petera vuoni lei veallámin seaŋggas ja buohcamin čoaskindávddas.15 Jesus guoskkahii su gieđa, ja čoaskindávda luittii su. Nisson lihkai seaŋggas ja bálvališgođii Jesusa.
   16 Go šattai eahket, de Jesusa lusa buktojuvvojedje olusat geain ledje bahás vuoiŋŋat. Son ájii vuoiŋŋaid olggos sániinis ja buoridii buot buhcciid,17 vai ollašuvvá dat mii lea celkojuvvon profehta Jesaja bokte: Son guttii min buozalvasaid, son válddii min gibuid iežas noađđin.

1 Hvem trodde budskapet vi fikk?
          Hvem ble Herrens arm åpenbart for?
          
   2 Han skjøt opp som en spire for hans ansikt,
          som et rotskudd av tørr jord.
          Han hadde ingen herlig skikkelse vi kunne se på,
          ikke et utseende vi kunne glede oss over.
          
   3 Han var foraktet, forlatt av mennesker,
          en mann av smerte, kjent med sykdom,
          en de skjuler ansiktet for.
          Han var foraktet, vi regnet ham ikke for noe.
          
   4 Sannelig, våre sykdommer tok han,
          våre smerter bar han.
          Vi tenkte: Han er rammet,
          slått av Gud og plaget.
          
   5 Men han ble såret for våre lovbrudd,
          knust for våre synder.
          Straffen lå på ham, vi fikk fred,
          ved hans sår ble vi helbredet.
          
   

1 Kven trudde bodskapen vi fekk?
          Kven vart Herrens arm openberra for?
          
   2 Han skaut opp som ei spire for hans andlet,
          som ein renning av tørr jord.
          Han hadde ingen herleg skapnad vi kunne sjå på,
          ikkje ein utsjånad vi kunne gleda oss over.
          
   3 Han var forakta, forlaten av menneske,
          ein mann av smerte, kjend med sjukdom,
          ein dei løyner andletet for.
          Han var forakta, vi rekna han ikkje for noko.
          
   4 Sanneleg, våre sjukdomar tok han,
          vår smerte bar han.
          Vi tenkte: Han er ramma,
          slegen av Gud og plaga.
          
   5 Men han vart såra for våre brot,
          knust for våre synder.
          Straffa låg på han, vi fekk fred,
          ved hans sår vart vi lækte.
          
   

1 Guhtemuš mis oskkui sáhkii
          maid gulaimet,
          geasa Hearrá fápmu lei almmus?
          
   2 Son bohciidii Hearrá muođuid ovddas
          dego vesá,
          nugo ruohtasihtu goikeeatnamis.
          Ii sus lean čábbodat
          iige hámálašvuohta
          mii livččii geasuhan min,
          ii neahku masa livččiimet liikon.
          
   3 Son lei badjelgehččojuvvon
          ja olbmuid hilggohas,
          gibuid olmmái, buozalvassii oahpis,
          gean ovddas
          olbmot čihke muođuideaset.
          Son lei badjelgehččojuvvon,
          eatge mii atnán su maninge.
          
   4 Muhto min buozalvasaid son guttii,
          min gibuid son válddii iežas noađđin.
          Mii navddiimet su gillát ráŋggáštusa,
          gáttiimet ahte Ipmil časkkii
          ja givssidii su,
          
   5 vaikko son hávvádahttojuvvui
          min rihkkumiid dihte,
          cuvkejuvvui min vearredaguid geažil.
          Son ráŋggáštuvvui
          vai mii anášeimmet ráfi,
          su háviid hattiin mii leat dálkkoduvvon.
          
   

10 Gud ville føre mange barn til herlighet. For ham og ved ham er alle ting. Da måtte han la frelsens opphavsmann nå fullendelsen gjennom lidelser.11 Han som helliggjør, og de som blir helliggjort, kommer alle fra den ene. Derfor skammer ikke Sønnen seg over å kalle dem søsken.12 Han sier:
           Jeg vil forkynne ditt navn for mine brødre,
           midt i forsamlingen vil jeg lovprise deg.
13 Og igjen:
           Jeg vil sette min lit til ham.
Og enda et sted:
           Se, jeg og barna som Gud har gitt meg.
14 Siden barna er av kjøtt og blod, måtte også han fullt ut bli som dem. Slik skulle han ved sin død gjøre ende på ham som har dødens makt, det er djevelen,15 og befri dem som av frykt for døden var i slaveri gjennom hele livet.16 Det er jo ikke engler han tar seg av. Nei, han tar seg av Abrahams ætt.17 Derfor måtte han på alle måter bli lik sine søsken, så han kunne være en barmhjertig og trofast øversteprest for Gud og sone folkets synder.18 Fordi han selv led og ble fristet, kan han hjelpe dem som blir fristet.

10 Gud ville føra mange born til herlegdom. For han og ved han er alle ting. Då måtte han la opphavsmannen til frelsa nå fullendinga gjennom lidingar.11 Han som helgar, og dei som blir helga, kjem alle frå den eine. Difor skjemmest ikkje Sonen ved å kalla dei sysken.12 Han seier:
           Eg vil forkynna ditt namn for mine brør,
           midt i forsamlinga vil eg lovprisa deg.
13 Og like eins:
           Eg vil setja mi lit til han.
Og vidare:
           Sjå, eg og borna som Gud har gjeve meg.
14 Sidan borna er av kjøt og blod, måtte han òg fullt ut bli som dei, for at han med sin død skulle gjera ende på han som har dødens makt, det er djevelen,15 og fria ut alle dei som av redsle for døden var under slavekår heile sitt liv.16 For det er ikkje englar han tek seg av. Nei, han tek seg av Abrahams ætt.17 Difor måtte han bli lik syskena sine i alle ting, så han kunne vera ein miskunnsam og trufast øvsteprest for Gud og sona syndene til folket.18 Fordi han sjølv har lide og vorte freista, kan han hjelpa dei som blir freista.

10 Son guhte lea buot diŋggaid sivdnideaddji ja vuođđudus, dáhtui buktit eatnat mánáid hearvásvuhtii, ja danin son fertii gillámušaid čađa dahkat ollisin sin bestojumi oaivámučča.11 Sus guhte dahká bassin ja dain geat dahkkojuvvojit bassin lea buohkain okta áhčči, ja danne son ii heahpanatta gohčodeamis sin vielljanis:12  Mun dieđihan du nama vieljaidasan, searvegotti gaskkas mun lávllun du máidnuma.13 Son maiddái cealká: Mun dorvvastan Hearrái, ja fastain: Dá mii leat, mun ja dat mánát geaid Ipmil lea munnje addán.
   14 Go mánát leat olbmot, oažži ja varra, de maiddái son šattai olmmožin nugo sii. Nu son jápmimiinnis fámohuhttá dan gean válddis lea jápmin, beargalaga,15 ja luoitá friddjan buohkaid geat jápminbalu dihte leat leamaš šlávat oppa eallinagiset.
   16 Ii son almmatge leat atnimin fuola eŋgeliin, muhto Abrahama nális.17 Danne son fertii juohke dáfus šaddat vieljaidis láhkásažžan, vai son šaddá váibmoláđis ja oskkáldas bajimusbáhppan ja sáhttá Ipmila ovddas soabahit iežas álbmoga suttuid.18 Go son ieš lea gillán ja geahččaluvvon, de son sáhttá boahtit veahkkin daidda geat geahččaluvvojit.